Ben jij jezelf — echt?

Wees eerlijk.
Wanneer paste jij je voor het laatst aan, terwijl je eigenlijk iets heel anders voelde of wilde?
Wanneer schoof je een deel van jezelf opzij om ergens bij te blijven horen?

Wij mensen zijn meesters in aanpassen. En dat heeft ons veel gebracht. We zijn vindingrijk, creatief en veerkrachtig.

Maar diezelfde aanpassing kan iets verwoesten. Namelijk: jezelf.

Zeker als het al vroeg begint.

Als kinderen hun ware aard inleveren om erbij te blijven horen. Als liefde gekoppeld wordt aan gewenst gedrag. Als aandacht pas komt als je braaf genoeg, stil genoeg, sociaal genoeg bent.

Dan leer je al jong: ik ben pas oké als ik mij aanpas.

En dat neem je mee.
In hoe je relaties aangaat.
In hoe je keuzes maakt.
In hoe je jouw kinderen opvoedt.

Ook ik heb dat gedaan. Lang.
Mijn ouders hadden een bakkerij. Ze werkten hard. Binnen een jaar werd mijn broertje geboren.
Ik leerde: als ik stil ben, niet teveel vraag, dan krijg ik misschien wél aandacht. Wel liefde.

Dus werd ik lief. Begripvol. Aardig. Hield ik mijn boosheid en eigen mening terug. Om de ander niet in verlegenheid te brengen; om de ander niet te verliezen...
En ik paste me aan. Tot diep in mijn volwassen leven.

De meningen van anderen wogen zwaarder dan mijn eigen stem. Ik voelde me snel aangevallen, twijfelde aan mezelf, wilde het altijd goed doen. Zelfs als dat betekende dat ik mezelf onzichtbaar moest maken.

Waarom?
Omdat het veiliger leek. Ja veiliger, vanuit het perspectief en de mogelijkheden die ik als kind had.

En dat patroon — dat onbewuste script — isoleert. Het laat je in de steek op de momenten dat je juist verbinding wilt. Het maakte dat ik me soms opgesloten voelde in mezelf. Zo frustrerend om je eigen gebouwde gevangenis te voelen...

Het herhaalt zich. In je relaties.
In je werk.
In je ouderschap.

Tot je het ziet.
Tot je het durft te voelen.
Tot je besluit: genoeg.

Dat is waarom ik geloof in onderwijs van binnenuit.

In een omgeving waarin kinderen niet worden gevormd naar het systeem, maar waarin het systeem zich voegt naar wie zij al zijn.

Een plek waar expressie, creativiteit en eigenheid de norm zijn.

Waar volwassenen echt aanwezig kunnen zijn en een onvoorwaardelijke, liefdevolle bedding leggen.
Waar je kind niet hoeft te worden wie jij nooit mocht zijn.

Dat vraagt iets van ons. Van jou. Van mij.

Kun jij zijn met alles wat er is — in jou, op ieder moment?
Kun je mild zijn voor de delen die je ooit hebt weggestopt?
Kun je jezelf nu al liefhebben, midden in de chaos, het ongemak, het niet-weten?

Als jij jezelf toestaat om echt te zijn, geef je kinderen diezelfde vrijheid.

Mooi mens.
Je bent welkom.
Met alles wat je bent.
Nu al.

Eliyah 

Ontspannen en blij; helemaal mij!