Jezelf blijven in het onderwijs - waarom het wél kan

Waar kun je tegenwoordig nog helemaal jezelf zijn?

In een wereld vol verwachtingen en systemen blijkt dat niet vanzelfsprekend. Toch geloof ik dat ieder kind, ieder mens vanaf de geboorte precies goed is zoals het is. Uniek. Heel. Vol potentie.

Ik geloof in ontwikkeling van binnenuit. Vanzelf.

Toen ik jaren geleden begon als leerkracht, raakte het me hoe veel kinderen — ondanks alle liefde en inzet — vastliepen. Waarom raken zoveel kinderen iets kwijt van zichzelf? Waarom worden er zoveel ‘problemen’ zichtbaar?

Het werd mijn levensvraag:
Hoe kunnen we kinderen puur en heel laten opgroeien, zonder dat ze zich hoeven aan te passen of verliezen in wat hoort?

Wanneer voelde jij je voor het laatst écht gezien?
Dat je niets hoefde te veranderen om oké te zijn?
Dat je alleen maar hoefde te zijn wie je bent?

Voor mij persoonlijk zat de strengste stem lang in mezelf. Altijd alert op de ander. Altijd bezig met ‘goed doen’. Ik had al vroeg geleerd me aan te passen om liefde en aandacht te krijgen. Mijn ouders hadden een eigen zaak, weinig tijd — dus ik zorgde ervoor dat ik niet te veel vroeg. En dat patroon bleef.

Pas veel later ontdekte ik hoeveel invloed dat had op hoe ik me voelde. Op hoe ik keuzes maakte. En op hoe ik werkte, ook in het onderwijs.

Hoe belangrijk is het dat kinderen zich volledig ontvangen voelen in wie ze zijn?
Niet alleen als ze stilzitten, luisteren of presteren. Maar juist in hun eigen ritme, met al hun emoties, vragen en verlangens.

En hoe vaak is dat eigenlijk mogelijk in ons onderwijssysteem?
Hoe vaak vraagt het programma aanpassing?
En wat doet dat met eigenheid, met motivatie, met vertrouwen?

Ik geloof:
Kinderen willen leren.
Kinderen zijn te vertrouwen.
Kinderen willen verbinden.
Maar alleen als het klopt voor hén. Vanuit hun binnenwereld. Niet vanuit opgelegde wil of druk.

(En wat ik hier schrijf geldt natuurlijk ook voor leraren, schoolleiders, ouders en noem maar op...)

Ga eens na:
Hoe vaak vragen we iets van kinderen wat eigenlijk niet past bij hun behoefte op dat moment?
En — hoe vaak gebeurt jou dat als professional?

Wat is eigenlijk normaal?
Voor mij is normaal: doen wat klopt.
Wat ontspant. Wat vreugde geeft.
Wat uitnodigt tot groei — vanzelf.

Laten we niet normaal maken wat niet normaal is.
Laten we samen ruimte maken voor onderwijs dat wél klopt.
Onderwijs waarin kinderen zichzelf mogen zijn.
Waarin jij jezelf mag zijn.

Onderwijs dat ademt, stroomt en voedt.
Creatief. Echt. Vanzelf.

Ik heb het gezien. Ik heb het beleefd.
En ik weet:
Het kan.

Ontspannen en blij; helemaal mij.